No Día Internacional das Mulleres na Galiza, 8 de marzo de 2008: Nin un paso atrás ! Non podemos perder dereitos

8 DE MARZO, DIA INTERNACIONAL DAS MULLERES

Nin un paso atrás! As mulleres non podemos perder dereitos

Levamos un longo camiño andado desde que en 1910 se acordaba na Conferencia Internacional Socialista de Mulleres, celebrada en Copenhague, sinalar o 8 de Marzo como un día de mobilización e loita polos dereitos das mulleres. A nosa sociedade ten avanzado cara onde soñaban as mulleres que viviron a Segunda República, e como nin chegaron a imaxinar as que tiveron que sobrevivir á dictadura franquista. Con todo, sabemos que nos queda moito por camiñar. Tamén sabemos que o que temos conquistado até agora pode sernos arrebatado por intereses políticos, económicos ou relixiosos. Isto é o que sucedeu nas últimas décadas en paises como Afganistam, Iraq, Nicaragua, Exipto, EEUU ou Polonia. Isto é o que pretenden as forzas reaccionarias representadas pola Conferencia Episcopal e a cúpula do Partido Popular.

Asistimos, nestes últimos meses, a un discurso ameazador que relaciona un suposto caos social coa liberdade das mulleres, co noso estatus de cidadás en igualdade e cos dereitos conseguidos até agora. E dos discursos preténdese pasar aos feitos. Así xa se fixo, abrindo procesos xudiciais a mulleres que se acolleron á Lei do Aborto, demostrándonos que esta lei é insuficiente para protexer e garantir o noso dereito a decicir, e nos deixa desprotexidas ante a reacción machista. Políticos conservadores, para a nosa intranquilidade, aseguran que se gañan as eleccións van facer cumprir a Lei do Aborto. E dicer, haberá máis mulleres enxuiciadas, máis clínicas fechadas e máis obxección de conciencia na sanidade pública. Os discursos non paran aí. Fálase do divorcio como un mal da nosa sociedade e descúlpase a violencia machista por falta de paciencia e capacidade de sacrificio das mulleres.

Para o noso asombro, estes políticos, coreados pola Conferencia Episcopal, falan de negar os dereitos humanos, o dereito á igualdade, a lesbianas e gais, intentando impoñer un modelo único de familia. Ademais, o racismo tinxe este discurso que pretende que recuperemos o medo á liberdade de épocas escuras, de exclusión e sufrimento para as mulleres. A situación é grave porque falamos da institución relixiosa con máis poder no noso país e dunha forza política maioritaria.

A Marcha Mundial das Mulleres recolle moitos anos de experiencia de loita feminista de todas partes do planeta. É por iso que sabemos que cando soan tambores anunciando pasos atrás, retrocesos na conquista dos nosos dereitos, o mellor xeito de facerlles fronte é a denuncia, a organización e a mobilización. Este 8 de Marzo estaremos presentando autoinculpacións de ter abortado nos xulgados das sete cidades galegas. Facémolo para mostrar a nosa solidariedade coas mulleres enxuizadas, para denunciar unha lei que non garante o noso dereito a decidir. Estaremos organizando, ao longo da xeografía galega, actos de denuncia e toma de conciencia, do que nos xogamos se nos arrebatan o que levamos conseguido. Estaremos visibeis, ocupando os espazos públicos. Estaremos unidas ao resto das mulleres do planeta que senten a necesidade de cambiar o mundo para cambiar a vida das mulleres, e que hai que cambiar a vida das mulleres para cambiar o mundo.

Se queres sumarte á nosa resposta contra a reacción machista consulta www.feminismo.info

NIN UN PASO ATRÁS! AS MULLERES NON PODEMOS PERDER DEREITOS

ACTOS PROGRAMADOS PARA O DÍA 8 DE MARZO

Entrega de autoinculpacións nos xulgados das sete cidades ás 13 h.

-Pontevedra: Concentración ás 20 h. na Praza 8 de Marzo.

-Vigo: Manifestación ás 12 h. con saída da Praza 8 de Marzo.

-Ourense: Concentración ás 13 h. diante do Xulgado.

-A Coruña: Concentración ás 12 h. na Praza de Catro Camiños.

-Ferrol: Concentración ás 12 h. diante do Xulgado (R/ Coruña).

-Compostela: Entrega de autoinculpacións no Xulgado ás 13 h.
________________

Nota enviada aos medios de comunicación pola Coordenadora Local de Ourense

A MARCHA MUNDIAL DAS MULLERES EN OURENSE, CON MOTIVO DA SIGNIFICADA DATA DO 8 DE MARZO, E AO FÍO DOS ATAQUES OCURRIDOS NOS ÚLTIMOS MESES CONTRA A INTIMIDADE E O DEREITO DAS MULLERES AO ABORTO, ASÍ COMO CARA AS E OS PROFESIONAIS QUE OS PRACTICAN, QUERE PROPICIAR O DEBATE SOBRE ESTE TEMA NA NOSA SOCIEDADE E FACER O SEGUINTE MANIFESTO:

Na lexislación do Estado Español o aborto é un delito recollido no Código Penal, que no ano 1985 se ve despenalizado parcialmente (Reforma do Artº 417 bis do C.P. por L.O. 9/1985, de 5 de Xullo) só en tres supostos: Terapéutico (perigo para a saúde física ou psíquica da nai, sen límite de prazo xestacional), Euxenésico (afectación do feto até as 22 semanas de xestación) e Ético (violación denunciada até as 12 semanas de xestación).

No transcurso destos 22 anos de despenalización parcial do delito propiciáronse diferentes consecuencias sociais con implicación directa na vida das mulleres :
Aumentaron progresiamente as actitudes sociais e persoais positivas a favor da interrupción voluntaria da xestación.
Esta maior permisibidade social propiciou, a partir de 1985, o nacemento de tres clínicas privadas acreditadas legalmente en Galiza para a Interrupción da xestación. Realizan todos os abortos até as 12 semanas de xestación baixo o suposto terapéutico de perigo para a saúde psíquica da nai, contando para isto con psiquiátras próprios pagados para a realización de informes con esta indicación. Isto da lugar a que todas as mulleres con capacidade económica para sufragar os gastos poidan interrumpir unha xestación non desexada, e ante esta posibilidade aumente o número de mulleres que demanda este dereito.
Pola contra, no sistema público de saúde, existen e persisten até o de agora dificuldades importantes realizándose un número moi baixo de interrupcións debido á Obxección de conciencia d@s profesionais sanitarios, tanto para a certificación das indicacions por parte d@s especialistas como para a realización dos mesmos dentro dos hospitais.

A pesar destas dificultades no ámbito público, un gran número de mulleres pode solucionar o seu problema no ámbito privado, co que os grupos de presión social que tradicionalmente viñan reivindicando a promulgación dunha Lei de aborto baseada en prazos dentro da sanidade pública como un dereito da saúde sexual e reproductiva das mulleres, afogaran as súas voces.

Mais hoxe, igual que hai 22 anos, froito dunha lexislación restritiva e penalizadora, persisten os problemas que limitan a liberdade individual das mulleres para acceder ao aborto. Por tanto, é preciso pór de manifesto:

O aborto non é unha prestación universal por dereito: As mulleres con menor capacidade económica, sobre quen recaen maiores consecuencias sociais desfavorábels polo feito de ter un fillo/a, son as que teñen maior dificuldade para acceder a esta prestación ao realizarse o 95% dos abortos na privada.
Existe unha dobre bara de medir: Todas as mulleres con embarazos non desexados sofren afectación psíquica segundo as e os especialistas en psiquiatría das clínicas privadas, pero non lles ocurre así se a valoración da indicación é de psiquiátras alleos a estas clínicas.
Non existe unha regulación da obxección de conciencia, basta con que @s diferentes profesionais digan que non queren colaborar en nada relativo ao aborto, por conflictos éticos ou simplemente por non significarse dentro do colectivo profesional que mantén prexuizos neste tema. Isto trae como consecuencia que haxa profesionais contratados para traballar en Planificación Familiar que non queran asesorar sobre aborto, ou que existan hospitais públicos onde nengún/nengunha profesional garantice o dereito ao aborto a mulleres que xa obtiveron os difíciles informes de indicación legal pertinentes.
Nos últimos tempos, co acceso dos partidos de esquerdas galegos ao goberno da Xunta de Galiza, intentouse subsanar algúns dos erros do pasado sen modificar a lexislación, o que lonxe de contribuír á universalización do dereito, o que fixo foi acentúar máis a desigualdade de trato dependendo da zona xeográfica de residencia da muller. Por exemplo, para subsanar o problema da Coruña onde nengún profesional da sanidade pública estaba disposto a realizar abortos, a Inspección sanitaria desta provincia autoriza e paga todas as interrupcións do embarazo nunha clínica privada da cidade.
Así pois, absolutamente a todas as mulleres da Coruña, que non as do resto de Galiza, se lles garantiza o dereito ao aborto. Só teñen que acudir á clínica privada onde a/o psiquiatra da mesma lles emite o informe de indicación que despois paga a Seguridade Social.
E por último, a inconcreción da lexislación actual, entre outras moitas irregularidades, propicia a indefensión legal das e dos profesionais que realizan abortos e a gravísima intromisión na intimidade das mulleres a que estamos asistindo nos últimos meses.

Pasados 22 anos da despenalización parcial, é preciso reflexionar sobre o aborto. A sociedade evolucionou cara actitudes máis favorábels que permiten sen risco de enfrentamentos garantir este dereito de saúde das mulleres si existe vontade política.

É por isto, polo que neste 8 de Marzo de 2008, a igual que fixemos en 1985, as mulleres da MARCHA MUNDIAL queremos facer rexurdir a conciencia da cidadanía, para novamente esixir aos gobernos de esquerdas que cumpran coa súa obriga ideolóxica de universalizar a prestación da interrupción legal da xestación a todas as cidadás en igualdade de condicións, solicitando ao Parlamento Español a elaboración e aprobación dunha verdadeira Lei do aborto baseada en prazos, que deixe de ser un delito recollido no Código Penal, que se garantice a súa realización con cargo á Seguridade Social e que se regule a obxección de conciencia d@s profesionais.

Entrevista com Miriam Nobre em Compostela

Concentraçom em Cospostela polo direito ao aborto

Comunicado da Marcha Mundial das Mulleres para as concentracións do 23X

Hai case 30 anos o xuízo a 11 mulleres de Basauri por ter abortado iniciou unha longa campaña do movemento feminista polo dereito ao aborto.

Dimos pasos moi ousados nos que desafiabamos aberta e descaradamente a legalidade vixente, nunha campaña sostida ao longo de varios anos: dicindo que dabamos enderezos e información para abortar, autoinculpándonos de ter abortado, ou ter colaborado na realización de abortos, ou mesmo por realizalos. como xeito de loita, para poñer entre a espada e a parede ao poder xudicial e ao poder executivo.

Non se atreveron a xulgarnos (aínda que se abriron dilixencias a 8 militantes feministas que afirmaron a autoría material dun aborto practicado na cidade de Vigo e que así o testemuñaron diante do xuíz que as chamou a declarar no mes de setembro do ano 86).
Hoxe, tantos anos despois, as actuacións xudiciais que levaron á garda civil a entrar na casa das mulleres para citalas a declarar por ter abortado, ten xerado unha situación de indignación que nos retrotrae a épocas pasadas.

Ante todo queremos manifestar o noso total apoio e solidariedade con estas mulleres.
A persecución que sufriron é un ataque a todas e unha ameaza ao dereito de decidir, polo que desde a Marcha Mundial das Mulleres iniciamos unha campaña de autoinculpacións que entregaremos no xulgado o 8 de marzo.

ESIXIMOS AO GOBERNO E AOS PARTIDOS POLÍTICOS UN COMPROMISO CLARO E DECIDIDO PARA MODIFICAR A ACTUAL DESPENALIZACIÓN PARCIAL DO ABORTO, ACABANDO COA INSEGURIDADE XURÍDICA QUE XENERA.

ESIXIMOS QUE A NOVA NORMATIVA GARANTA E RESPECTE O DEREITO DAS MULLERES A INTERRUMPIR VOLUNTARIAMENTE O SEU EMBARAZO, ASEGURANDO QUE ESTAS INTERRUPCIÓNS SE FAGAN DE FORMA NORMALIZADA NA REDE SANITARIA PÚBLICA:

ABORTO LIBRE E GRATUITO NA SANIDADE PÚBLICA
_____________

A Marcha Mundial das Mulleres convoca concentracións polo dereito ao aborto.

Diante das agresións e vulneracións de dereitos que veñen sucedendose nas últimas semanas, e que están afectando tanto a mulleres que interrumpiron o embarazo, como ao persoal que traballa nas clínicas onde se realiza a IVE, o próximo mércores 23 de xaneiro às 20hs a Marcha Mundial das Mulleres convoca concentracións en varias cidades do país:

* LUGO Praza do Concello
* VIGO diante do MARCO
* CORUÑA no Obelisco
* COMPOSTELA no Toural
* FERROL diante do Edificio da Xunta
* PONTEVEDRA na Praza 8 de Marzo

A Coordenadora Nacional reunida o sábado 19 decideu comezar unha campaña de recollida de autoinculpacións que se presentarán nos xulgados o próximo 8 de Marzo, coincidindo co Dia Internacional das Mulleres.


ABORTO LIBRE E GRATUITO NA SANIDADE PÚBLICA XA!!!

A cobertura informativa sobre o crime de Cambados

Comunicado do Colexio Profesional de Xornalistas
de Galicia-Observatorio Galego dos Medios

A raíz da cobertura que os medios de comunicación fixeron do crime perpetrado por un garda civil que matou dun disparo á súa ex noiva no interior do cuartel de Cambados, o Observatorio Galego dos Medios do Colexio Profesional de Xornalistas de Galicia, reitera o deber que teñen os xornalistas de observaren as normas éticas e profesionais ás que os obriga a súa condición de mediadores entre os feitos e a sociedade. É ao que responden as recomendacións que de maneira consensuada foron recollidas no seu día (16 de outubro de 2004) na “Declaración de Compostela”, algunhas das cales foron incumpridas neste caso. Ao respecto, o Observatorio quere subliñar eses incumprimentos:


1.- Algúns dos medios que cubriron ese execrable crime incluíron a información na sección de Sucesos, e no seu defecto, en páxinas ou bloques informativos habitual e rutinariamente destinadas a crimes e delitos diversos. Desta maneira, restáronlle a ese acto de violencia contra a muller que acudira precisamente ao cuartel para denunciar ao seu agresor a súa dimensión social, ou mellor, a súa identificación como problema social que é. Da mesma maneira que nos atentados terroristas queda claro que o asasinato non é un crime máis, senón que está incardinado nun contexto político e que quen mata está ligado a unha determinada ideoloxía, debe quedar tamén claro que os asasinatos de mulleres –ou no seu caso, as agresións que elas sufriran- a mans de homes polo simple feito de seren mulleres, beben da ideoloxía patriarcal e han ser presentados nos medios de comunicación incardinados no contexto da violencia de xénero. Porque se trata da mesma ideoloxía da que beben as desigualdades entre mulleres e homes que se manteñen na vida cotiá, a mesma que actúa como motor da violencia de xénero. Neste caso concreto, a posición de dominio que asumiu o agresor: ou miña ou de ninguén.

2.- Así mesmo, a maior parte dos medios esforzáronse por explicar o comportamento criminal do home en base aos efectos do alcohol, da depresión ou do seu carácter agresivo. Agora ben, o estado de suposta embriaguez non lle impediu moverse con precisión no escenario do crime, nin tampouco matar á que fora a súa noiva dun tiro certeiro. Priorizando esas circunstancias sobre o acto criminal en si, algúns medios contribuíron a atenuar a brutalidade e a culpabilidade do agresor. Este tipo de actos deben explicarse atendendo á súa última causa, nunca priorizando as circunstancias colaterais no relato xornalístico.

3.- Aínda que a vítima non teña xa a posibilidade de defenderse, como é o caso, segue íntegro o seu dereito á intimidade. A práctica totalidade dos medios que cubriron este crime non só claudicaron nisto, senón que como consecuencia diso incumpriron tamén o deber que teñen de respectar o dereito ao anonimato dos familiares da vítima.

4.- Nos relatos xornalísticos publicados ou editados non se esforzaron os seus autores en dar conta, como se vén recomendando e mesmo como se ten consensuado ultimamente entre responsables de igualdade nos gobernos e representantes de medios, daquela información –datos, recursos, entidades de apoio e asesoramento- que ha ser útil para que outras mulleres que se sinten ameazadas e acosadas, como o estaba esta muller de Cambados, saiban a que aterse, e non acaben sendo vítimas mortais de homes violentos. E tamén porque é como se as pode animar desde os medios, para que casos tan graves de violencia de xénero non acaben producindo nas que estean sufrindo a mesma situación un efecto disuasorio, buscando pola contra a maneira de saíren da espiral de violencia na que estiveran atrapadas.

5.- É preciso insistir en identificar a violencia contra as mulleres como unha violación dos dereitos humanos. Os medios de comunicación non acostuman identificar como tal a violencia de xénero, nin adoitan cualificala como unha violencia estrutural, a non ser que recollan as verbas dalgunha fonte que así o faga.

6.- Nas informacións sobre este crime vertéronse algunhas contradicións, derivadas da maneira en que utilizaron as versións das fontes, e nesa medida os medios que as trasladaron provocaron confusión nos seus receptores. É necesario que medios e xornalistas validen a fiabilidade e a credibilidade da información que lles cedan as fontes, sobre todo tratándose de fontes oficiais (policiais, gobernamentais…) e de fontes espontáneas e testemuñais (veciños/as, compañeiros/as…), antes de integrala nos relatos definitivos –escritos ou audiovisuais-. Da iniciativa propia e da dilixencia na investigación que leve a cabo o xornalista hase derivar un tratamento e uns contidos que respondan ao seu compromiso coa verdade e á solidariedade coa vítima. A utilización de fontes que ademais de plurais en número sexan cualitativamente diversas, e de fontes expertas ou con coñecementos no ámbito da violencia de xénero (practicamente ausentes nas informacións sobre o crime de Cambados), garante en boa medida eses compromisos profesionais e esa dilixencia. Do contrario, pode ocurrir e de feito ocurre que nas informacións deste tipo se perpetúen os prexuizos e estereotipos tradicionais, culpabilizando á vítima, ou como fixo algún medio no tratamento que lle deu a este crime, xustificando ao agresor ao aducir por boca de fontes espontáneas que se trata dun bo home que simplemente tivo un mal momento.

http://www.xornalistas.com/

Palabras de Loreto Primo na concentración convocada pola MMM de Trasancos polo asesinato de Mariluz Posse

Jaime Máiz Sanmartín, de 34 anos de idade, garda civil, natural de Ferrol.

Hoxe queríamos comenzar cun nome como case sempre nestas concentracións. Pero esta vez como vedes é diferente, non é o nome dun presunto asasiño, é o nome do asasiño dunha muller que tamén tiña un nome: Mari Luz Posse.
Sempre escoitamos os nomes das mulleres asasiñadas, xa vai sendo hora de escoitar o nome dos asasiños.
Por qué morreu Mari Luz Posse? Polo mesmo que morreron outras 5 mulleres na Galiza e 70 no resto do Estado.

As estatísticas engrósanse con cifras de mulleres maltratadas e asasiñadas que o único que querían era facerse escoitar, que querían escapar dunha situación insostible e que denunciaron.Todo esto sucede e seguirá sucedendo, mentres a sociedade da que todas e todos formamos parte o consintamos.Mentres una parte desta sociedade xustifiquemos, disculpemos o simplemente ignoremos o que está a pasar ó noso arredor tódolos días, seguirá pasando.Mentres non sexamos quen de denunciar e de sinalar ós maltratadores e asasiños de mulleres.Mentres algúns homes sigan pensando que as suas compañeiras son da sua propiedade e non lles demostremos que están completamente errados.Mentres os maltratadores e asasiños se sigan acubillando e pensando que son impunes no seo familiar, e os que o vemos dende fora non o denunciemos.Mentres non sexamos capaces de facer mudar esta sociedade todavía no século XXI extremadamente machista en tódolos seus eidos, non rematarán estas cifras terribles.

Non nos podemos conformar con que os políticos fagan leis, leis sempre benvidas, e por desgracia sempre con medios insuficientes para facelas cumplir.Non nos podemos conformar con que nas escolas intenten ensinar ós nosos nenos e nenas en igualdade. Ainda sendo esto básico, se non o ven reflexado no seu arredor, non servirá.Estámonos a facer un fraco favor se pensamos que esto non se pode cambiar. Si que podemos, podemos rematar coa violencia machista cada quen dende a sua responsabilidade.

É por todo isto que vos convocamos hoxe aquí a Marcha Mundial das Mulleres.

-porque queremos mudar unha situación insostible para nós

-porque queremos por fin, ser nós mesmas

-porque queremos que se nos vexa e se nos escoite

A pesares do loito e do moi triste que o é o día de hoxe, tamén queremos que sexa un dia con esperanza. Conseguiremos entre todas mudar esta situación, porque é os noso dereito a existir como mulleres, porque é a nosa propia vida a que está en xogo.Porque nós, non non resignaremos, porque nós, non nos renderemos. Porque estaremos aquí xuntas para revelarnos cada vez que haxa que facelo. Porque estar aquí forma parte da nosa responsabilidade.

Non o dubidedes nin por un segundo que esta é unha loita gañada.Grazas a todas e todos por estar aquí neste dia tan triste.

Comunicado de condena polo asesinato de Mariluz Posse de Homes Galegos pola Igualdade

Homes Galegos pola Igualdade condea públicamente o acto de violencia machista que se produxo este domingo 16 de decembro de 2007 en Cambados (Pontevedra), onde un Guardia Civil acabou coa vida da súa ex compañeira sentimental.

Representantes da asociación de Homes Galegos pola Igualdade, gardarán un minuto de silencio nos seus respectivos postos de traballo para condenar este suceso e mostrar a súa solidaridade cos familiares da vítima.

Un saúdo, atentamente,


Asociación de Homes Galegos pola Igualdade
Teléfonos: 609276501; 661181725; 661582721
Correo Electrónico: info@homesgalegospolaigualdade.org
Web: www.homesgalegospolaigualdade.org

Marchan mais de 3000 mulleres na fronteira Colombia-Ecuador

MOVEMENTO DE MULLERES CONTRA A GUERRA
MOVILIZACION BINACIONAL DE MULLERES NA FRONTEIRA COLOMBIA-ECUADOR

O 23 de novembro do ano en curso marcharon máis de tres mil mulleres de diversas organizacións sociais e populares, na fronteira Colombia-Ecuador polas seguintes razóns:

Perto de 250 mil colombian@s, na súa maioría mulleres, buscaron refuxio en Ecuador fuxindo da intensificación do conflito social e armado que vive Colombia e a militarización da fronteira. As violencias contra as mulleres, e en particular a violencia sexual continúa sendo unha práctica recorrente por parte de todos os actores armados. Rexeitamos a discriminación e subordinación que vivimos as mulleres e reivindicamos e esiximos unha vida autónoma e digna.

A marcha saíu de Bogotá o mércores 21 de novembro ás 9 p.m. A primeira parada foi en Popayán, onde fixeron unha marcha pola cidade, alí mobilizáronse unhas mil mulleres denunciando os feminicidios, as violencias contra as mulleres, contra a guerra, e en xeral contra toda a situación de persecución e odio cara ás mulleres que esta sociedade esta expresando cada vez máis con accións demenciais contra todas.

A seguinte parada foi en Pasto onde foron recibidas polo Gobernador Antonio Navarro Wolf, realizouse un evento político-cultural onde falaron as mulleres das organizacións presentes no evento, denunciando unha vez máis a situación de violencia que vivimos as mulleres en Colombia.

O 23 de novembro chegamos a Ipiales, fíxose unha homenaxe na Praza Principal ás mulleres presentes e ás ausentes, logo saíuse en caravana cara á Ponte de Rumichaca onde se reuniron con mulleres de Ecuador de diversas organizacións populares e sociais do país irmán.

No consulado de Colombia na fronteira realizouse un evento político-cultural onde participaron indíxenas kofanes de Sucumbios, os guambianos colombianos e ecuatorianos, cos seus respectivos gobernadores e sabios das tribos, quen realizaron un ritual de procura da paz en Colombia.

O domingo 25 de novembro realizamos unha sentada na sétima con 26, en conmemoración do día da non violencia contra a muller, e fundamentalmente para denunciar os últimos feitos que veñen sucedendo en Colombia de asasinatos contra mulleres en Medellín e Cali, onde morreron mais de cen, en circunstancias que as autoridades non queren esclarecer, nin facer xustiza.

Todas estas actividades realizáronse no marco da NON VIOLENCIA CONTRA A MULLER que todos os anos conmemoramos, denunciamos e esiximos que as vidas das mulleres e as nenas debe protexerse, porque todo atentado contra as mulleres son delitos de lesa humanidade.

MARCHA MUNDIAL DAS MULLERES-COLOMBIA
MESA MULLERES E ECONOMÍA
+info Ruta Pacifica